Μια νύχτα έν’ άστρο κύλησε
στου Ιονίου τα νερά
κι έμεινε ‘κεί και γίνηκες
Ζάκυνθο εσύ εσύ κυρά
Κι ο Απόλλωνας σε ζήλεψε
για κατοικιά του αιώνια
κι ήρθε με δώρα και μ’ ανθούς
μ’ ωδές και χελιδόνια
Και κάθε νύχτα π’ έπαιζε
την μαγική του λύρα
βγαίναν λουλούδια ασύγκριτα
στην ομορφιά, στα μύρα
Έρωτες χόρευαν τρελλοί
στο κάθε σου κλωνάρι
και σκόρπαγαν στην όψη σου
κάθε ομορφιά και χάρη
Στα πλουτοφόρα αμπέλια σου
στο στάρι, στην ελιά σου
ξανθές Νεράιδες παίζανε
δεμένες στη γητειά σου
Κ’ οι Μούσες π’ ήρθαν δέθηκαν
στο κάθε σου λουλούδι
κι έτσι ανασαίνεις τους ανθούς
και ζείς με το τραγούδι
|
Mia níchta én’ ástro kílise
stu Ioníu ta nerá
ki émine ‘ki ke ginikes
Zákintho esí esí kirá
Ki o Apóllonas se zílepse
gia katikiá tu eónia
ki írthe me dóra ke m’ anthus
m’ odés ke chelidónia
Ke káthe níchta p’ épeze
tin magikí tu líra
vgenan luludia asígkrita
stin omorfiá, sta míra
Έrotes chórevan trelli
sto káthe su klonári
ke skórpagan stin ópsi su
káthe omorfiá ke chári
Sta plutofóra abélia su
sto stári, stin eliá su
ksanthés Neráides pezane
deménes sti gitiá su
K’ i Muses p’ írthan déthikan
sto káthe su luludi
ki étsi anasenis tus anthus
ke zis me to tragudi
|