Περνάει αδιάφορα ο καιρός
κι η σκέψη μου είναι σε σένα διαρκώς
με μνήμες ζω και αναμνήσεις
κρατώ κλειδωμένες ορμές και αισθήσεις!
Ακόμα και η μοναξιά
κουράστηκε να μου κρατάει συντροφιά
παλεύω τα ίχνη σου να σβήσω
ζω περιμένοντας να ζήσω!
Μ’ απόψε που δεν είσαι εδώ
τ’ όνομά σου φωνάζω, με μένα τα βάζω
κι αρκούμαι στο να προσδοκώ
κι ο καημός μου με πνίγει, πληγές μου ανοίγει
δεν ξέρω από που να πιαστώ, να πιαστώ να σωθώ!
Όπου το βλέμμα μου γυρίσω
όπου σταθώ, ό,τι κι αν πω
όλα εσένα μου θυμίζουν
κλείνομαι μέσα μου να μην πληγωθώ!
Ακόμα και η μοναξιά
κουράστηκε να μου κρατάει συντροφιά
παλεύω τα ίχνη σου να σβήσω
ζω περιμένοντας να ζήσω!
Μ’ απόψε που δεν είσαι εδώ
τ’ όνομά σου φωνάζω, με μένα τα βάζω
κι αρκούμαι στο να προσδοκώ
κι ο καημός μου με πνίγει, πληγές μου ανοίγει
δεν ξέρω από που να πιαστώ, να πιαστώ να σωθώ!
Μ’ απόψε που δεν είσαι εδώ
τ’ όνομά σου φωνάζω, με μένα τα βάζω
κι αρκούμαι στο να προσδοκώ
κι ο καημός μου με πνίγει, πληγές μου ανοίγει
δεν ξέρω από που να πιαστώ, να πιαστώ να σωθώ!
|
Pernái adiáfora o kerós
ki i sképsi mu ine se séna diarkós
me mnímes zo ke anamnísis
krató klidoménes ormés ke esthísis!
Akóma ke i monaksiá
kurástike na mu kratái sintrofiá
palevo ta íchni su na svíso
zo periménontas na zíso!
M’ apópse pu den ise edó
t’ ónomá su fonázo, me ména ta vázo
ki arkume sto na prosdokó
ki o kaimós mu me pnígi, pligés mu anigi
den kséro apó pu na piastó, na piastó na sothó!
Όpu to vlémma mu giríso
ópu stathó, ó,ti ki an po
óla eséna mu thimízun
klinome mésa mu na min pligothó!
Akóma ke i monaksiá
kurástike na mu kratái sintrofiá
palevo ta íchni su na svíso
zo periménontas na zíso!
M’ apópse pu den ise edó
t’ ónomá su fonázo, me ména ta vázo
ki arkume sto na prosdokó
ki o kaimós mu me pnígi, pligés mu anigi
den kséro apó pu na piastó, na piastó na sothó!
M’ apópse pu den ise edó
t’ ónomá su fonázo, me ména ta vázo
ki arkume sto na prosdokó
ki o kaimós mu me pnígi, pligés mu anigi
den kséro apó pu na piastó, na piastó na sothó!
|