Σε μια πόλη που δεν έχει ούτ’ αέρα,
σε μια πόλη που όλο μοιάζει με κελί,
βραδιασμένα μάτια βλέπεις μες στη μέρα,
κι η αγάπη ένα άπιαστο πουλί,
βραδιασμένα μάτια βλέπεις μες στη μέρα,
κι η αγάπη ένα άπιαστο πουλί
Ζωή μικρή και μοναξιά μεγάλη
χωρίς καρδιά γι’ αυτούς που έχουν καρδιά.
Εγώ κρατώ βαθιά μου έν’ ακρογιάλι
που βγάζει στη δική σου αγκαλιά.
Μετανάστης μες στην ίδια μου πατρίδα,
στο τσιμέντο να ριζώσω δεν μπορώ,
Κάπου κάπου πάει ν’ ανάψει μια ελπίδα
μα τη σβήνω σαν τσιγάρο που πατώ,
κάπου κάπου πάει ν’ ανάψει μια ελπίδα
μα τη σβήνω σαν τσιγάρο που πατώ.
Ζωή μικρή και μοναξιά μεγάλη
χωρίς καρδιά γι’ αυτούς που έχουν καρδιά.
Εγώ κρατώ βαθιά μου έν’ ακρογιάλι
που βγάζει στη δική σου αγκαλιά.
|
Se mia póli pu den échi ut’ aéra,
se mia póli pu ólo miázi me kelí,
vradiasména mátia vlépis mes sti méra,
ki i agápi éna ápiasto pulí,
vradiasména mátia vlépis mes sti méra,
ki i agápi éna ápiasto pulí
Zoí mikrí ke monaksiá megáli
chorís kardiá gi’ aftus pu échun kardiá.
Egó krató vathiá mu én’ akrogiáli
pu vgázi sti dikí su agkaliá.
Metanástis mes stin ídia mu patrída,
sto tsiménto na rizóso den boró,
Kápu kápu pái n’ anápsi mia elpída
ma ti svíno san tsigáro pu pató,
kápu kápu pái n’ anápsi mia elpída
ma ti svíno san tsigáro pu pató.
Zoí mikrí ke monaksiá megáli
chorís kardiá gi’ aftus pu échun kardiá.
Egó krató vathiá mu én’ akrogiáli
pu vgázi sti dikí su agkaliá.
|