Σ’ είδα να κλαις καρδιά μου, σ’ είδα να κλαις
μέσα στους άδειους δρόμους σ’ είδα να λες,
δεν είν’ αυτό ο κόσμος, αχ δεν μπορεί
να ‘ναι συνέχεια νύχτα, λύπη, φόβος κι οργή.
Ζωή μου, ζωή μου που αργείς,
στα κρυφά που αιμοραγείς.
Ζωή μου, ζωή μου να χαρείς,
άλλο μη με τιμωρείς.
Τις φωτιές σβήσε,
τα δεσμά λύσε,
τις πληγές ντύσε,
ζωή μου, ζωή μου μην αργείς.
Δε φταις εσύ καρδιά μου, δε φταις εσύ,
φταίει η λειψή σου ελπίδα, η άδεια ζωή,
που όταν πονάς γκρεμίζεις κι όλα τα καις,
που βλέπεις στα όνειρά σου μονάχα φυλακές.
|
S’ ida na kles kardiá mu, s’ ida na kles
mésa stus ádius drómus s’ ida na les,
den in’ aftó o kósmos, ach den bori
na ‘ne sinéchia níchta, lípi, fóvos ki orgí.
Zoí mu, zoí mu pu argis,
sta krifá pu emoragis.
Zoí mu, zoí mu na charis,
állo mi me timoris.
Tis fotiés svíse,
ta desmá líse,
tis pligés ntíse,
zoí mu, zoí mu min argis.
De ftes esí kardiá mu, de ftes esí,
ftei i lipsí su elpída, i ádia zoí,
pu ótan ponás gkremízis ki óla ta kes,
pu vlépis sta ónirá su monácha filakés.
|