Πόσο πολύ, πόσο πολύ,
πόσο πολύ σ’ αγάπησα
πόσο πολύ σ’ αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις
Απ’ τη ζωή, απ’ τη ζωή,
απ’ τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά
Πόσο πολύ σ’ αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις
Κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι αν δεν προσμένεις να με δεις
Κι εγώ πως θα ξανάρθεις,
εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή
Αιώνια θα το τραγουδώ,
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις,
πως οι στιγμές που μου `δωσες
αξίζουν μια ζωή
Πόσο πολύ σ’ αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις
|
Póso polí, póso polí,
póso polí s’ agápisa
póso polí s’ agápisa
poté de tha to máthis
Ap’ ti zoí, ap’ ti zoí,
ap’ ti zoí mu pérases
ki alárgepses ki echáthis
kathós ta diavatárika
ki agirista puliá
Póso polí s’ agápisa,
poté de tha to máthis
Ki an den prosménis na me dis
ki an den prosménis na me dis
Ki egó pos tha ksanárthis,
esí tu prótu oniru mu
glikítati pnoí
Eónia tha to tragudó,
eónia tha to tragudó
ki esí de tha to máthis,
pos i stigmés pu mu `doses
aksízun mia zoí
Póso polí s’ agápisa,
poté de tha to máthis
|