Αητόπουλα της Ρούμελης του Παρνασσού καμάρια
αγαπημένα μου παιδιά μια χάρη σας ζητάω.
Κοιτάτε εκείνες τις κορφές τις χιονοστολισμένες,
εκεί είναι οι ρίζες μας στα βράχια φυτεμένες.
Να μην ξεχάσετε ποτέ τ’όνομα του παππού σας
τους κόπους του πατέρα σας, τη στράτα του σπιτιού σας.
Κοιτάτε εκείνες τις κορφές τις χιονοστολισμένες,
εκεί είναι οι ρίζες μας στα βράχια φυτεμένες.
Και όταν ζυγώσει η ώρα μου δάκρυα να μην τρέξουν,
φέρτε κλαρίνα και βιολιά για να με συνοδέψουν.
Κοιτάτε εκείνες τις κορφές τις χιονοστολισμένες,
εκεί είναι οι ρίζες μας στα βράχια φυτεμένες.
|
Aitópula tis Rumelis tu Parnassu kamária
agapiména mu pediá mia chári sas zitáo.
Kitáte ekines tis korfés tis chionostolisménes,
eki ine i rízes mas sta vráchia fiteménes.
Na min ksechásete poté t’ónoma tu pappu sas
tus kópus tu patéra sas, ti stráta tu spitiu sas.
Kitáte ekines tis korfés tis chionostolisménes,
eki ine i rízes mas sta vráchia fiteménes.
Ke ótan zigósi i óra mu dákria na min tréksun,
férte klarína ke violiá gia na me sinodépsun.
Kitáte ekines tis korfés tis chionostolisménes,
eki ine i rízes mas sta vráchia fiteménes.
|