|
Κοίτα πως με ησυχάζει που σ’ άκουω και σήμερα,
Βρήκα μια αφορμή να πάρω κάτι να σου πω
Είναι τα αισθήματα μου σαν θηρία ανήμερα,
Κι ούτε ξέρω πως τ’ αντέχω και τα συγκρατώ
Ποιος από τους δυο τολμάει αυτήν την πρώτη-πρώτη κίνηση
Μια λέξη, ένα χάδι, έτσι για αρχή
Κι όπου θέλει ας μας παει αυτή η δυνατή συγκίνηση
Πόσο θα θελα να γίνει λίγο πιο ακατάλληλη η σκηνή
Μες στο γέλιο σου, στο βλέμμα, κοιτά πως ταξίδεψα
Μου χαρίζεις λίγο χρόνο μα πολύ χαρά
Μ’ ένα απλό καφέ μαζί σου, κοιτά πως ξεδίψασα
Τώρα που έμαθα πού μένεις να έρχομαι συχνά
Ποιος από τους δυο τολμάει αυτήν την πρώτη-πρώτη κίνηση
Μια λέξη, ένα χάδι, έτσι για αρχή
Κι όπου θέλει ας μας παει αυτή η δυνατή συγκίνηση
Πόσο θα θελα να γίνει λίγο πιο ακατάλληλη η σκηνή
|
Kita pos me isicházi pu s’ ákuo ke símera,
Oríka mia aformí na páro káti na su po
Ine ta esthímata mu san thiría anímera,
Ki ute kséro pos t’ antécho ke ta sigkrató
Pios apó tus dio tolmái aftín tin próti-próti kínisi
Mia léksi, éna chádi, étsi gia archí
Ki ópu théli as mas pai aftí i dinatí sigkínisi
Póso tha thela na gini lígo pio akatállili i skiní
Mes sto gélio su, sto vlémma, kitá pos taksídepsa
Mu charízis lígo chróno ma polí chará
M’ éna apló kafé mazí su, kitá pos ksedípsasa
Tóra pu ématha pu ménis na érchome sichná
Pios apó tus dio tolmái aftín tin próti-próti kínisi
Mia léksi, éna chádi, étsi gia archí
Ki ópu théli as mas pai aftí i dinatí sigkínisi
Póso tha thela na gini lígo pio akatállili i skiní
|
