Σε βαρέθηκα να λες, άιντε,
πως για μένανε όλο κλαις,
λες πως μ’ αγαπάς και λιώνεις,
αφού μ’ άλλον ανταμώνεις.
Τώρα φύγε απ’ εδώ,
άντε και να μη σε ξαναδώ,
είσαι λόγια και φιγούρες
σαν τον φάντη με δυο μούρες.
Θα ‘ρθει μέρα που θα λες,
άιντε, τ’ όνομά μου και θα κλαις,
τότε θα πονείς, θα λιώνεις,
γιατί δε θα μ’ ανταμώνεις.
Δεν πιστεύω πια ποτέ,
άιντε, τη γυναίκα με τουπέ,
το ‘παν μόδα κι όλο κλαίνε
κι όλο ψέματα σου λένε.
|
Se varéthika na les, áinte,
pos gia ménane ólo kles,
les pos m’ agapás ke liónis,
afu m’ állon antamónis.
Tóra fíge ap’ edó,
ánte ke na mi se ksanadó,
ise lógia ke figures
san ton fánti me dio mures.
Tha ‘rthi méra pu tha les,
áinte, t’ ónomá mu ke tha kles,
tóte tha ponis, tha liónis,
giatí de tha m’ antamónis.
Den pistevo pia poté,
áinte, ti gineka me tupé,
to ‘pan móda ki ólo klene
ki ólo psémata su léne.
|