Τα μάτια έχεις σκοτεινά, τα λόγια πέτρινα
εκεί που ήσουν μια καρδιά, νερό που έπινα
Τώρα τις μέρες μας, μες τη σιωπή πληγώνεις
σ’ ένα δωμάτιο, που έβλεπε να λιώνεις
Αν είναι αργά μη μου το πεις, κάνε μου μια χάρη
πάμε μια βόλτα τελευταία στο φεγγάρι
Αν είναι αργά να μου το πεις
να φύγω σ’ άλλο όνειρο
Τον χωρισμό μας που ποτέ δεν τον κατάλαβα
τον έβαλα σ’ ένα φιλί και τον μετάλαβα
Έτσι περνά ο καιρός κι όλες οι αναμνήσεις
πήραν το χρώμα σου προτού να με ραγίσεις
Αν είναι αργά μη μου το πεις, κάνε μου μια χάρη
πάμε μια βόλτα τελευταία στο φεγγάρι
Αν είναι αργά να μου το πεις
μ’ ένα ποτήρι θάνατο
|
Ta mátia échis skotiná, ta lógia pétrina
eki pu ísun mia kardiá, neró pu épina
Tóra tis méres mas, mes ti siopí pligónis
s’ éna domátio, pu évlepe na liónis
An ine argá mi mu to pis, káne mu mia chári
páme mia vólta teleftea sto fengári
An ine argá na mu to pis
na fígo s’ állo óniro
Ton chorismó mas pu poté den ton katálava
ton évala s’ éna filí ke ton metálava
Έtsi perná o kerós ki óles i anamnísis
píran to chróma su protu na me ragisis
An ine argá mi mu to pis, káne mu mia chári
páme mia vólta teleftea sto fengári
An ine argá na mu to pis
m’ éna potíri thánato
|