Η μέρα δολοφόνησε
τη νύχτα και χαράζει
κι η σκέψη σου στον ύπνο μου
το νου μου συννεφιάζει.
Το σώμα σου στα χέρια μου
μες στ’ όνειρο κρατάω,
ξημέρωσε και ντρέπομαι
που ακόμα σ’ αγαπάω.
Αναμονές, αναβολές
κι αναζητήσεις.
Πες μου τι θες, τι άλλο θες για να γυρίσεις.
Αναφορές, αναδρομές
στα περασμένα.
Πες μου τι θες, τι άλλο θες από εμένα.
Τα λόγια δε σ’ αγγίζουνε,
η αγάπη μου σου φταίει
και κάθεται η ψυχούλα μου
μονάχη της και κλαίει.
Τρομάζω κι απελπίζομαι,
φοβάμαι και πεθαίνω,
ξημέρωσε και ντρέπομαι
που ακόμα περιμένω.
|
I méra dolofónise
ti níchta ke charázi
ki i sképsi su ston ípno mu
to nu mu sinnefiázi.
To sóma su sta chéria mu
mes st’ óniro kratáo,
ksimérose ke ntrépome
pu akóma s’ agapáo.
Anamonés, anavolés
ki anazitísis.
Pes mu ti thes, ti állo thes gia na girísis.
Anaforés, anadromés
sta perasména.
Pes mu ti thes, ti állo thes apó eména.
Ta lógia de s’ angizune,
i agápi mu su ftei
ke káthete i psichula mu
monáchi tis ke klei.
Tromázo ki apelpízome,
fováme ke petheno,
ksimérose ke ntrépome
pu akóma periméno.
|