|
Πλέκω στιχάκια με κάποιο χιούμορ
μ’ αρχή και τέλος σαν τον Αίσωπο
Νιώθω σαν κάτι γκομενούλες του σαράντα
που πλέκαν κάλτσες για το μέτωπο
Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς, μωρό μου,
για δες πως με κοιτάει η σπιτονοικοκυρά
Κοίτα ποιοι παίρνουν τα τραγούδια μου, μωρό μου,
και τα πουλάνε σαν απορρυπαντικά
Γιατί θαρρείς ότι δεν κόβω τα μαλλιά μου
γιατί φοράω σκουλαρίκια χαϊμαλιά
Είμαστε αιχμάλωτοι στο σπίτι μας, μωρό μου,
και πρέπει να `χουμε σαφή διακριτικά
Μα όσο υπάρχουν απλωμένα στα μπαλκόνια
των πολυκατοικιών, άσπρα σεντόνια
δε φοβάμαι
άραγε μέχρι πότε αλήθεια θα κρατήσει
αυτή η ανακωχή μεταξύ των ενοίκων
Πλέκω στιχάκια κι έχω ένα φόβο
να μη χτυπήσει το τηλέφωνο
και ειν’ ο τύπος απ’ το κράτος που ελέγχει
αν υπακούει το φερέφωνο
Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς, μωρό μου,
να μην αφήνεις το παράθυρο ανοιχτό
Κοίτα πώς κρέμονται οι αυτόχειρες φαντάροι
με τις θηλιές απ’ της σημαίας τον ιστό
Οι παλιοί μας φίλοι για πάντα φύγαν
κουνώντας μαντηλάκι καλαματιανό
Παίζουμε μόνοι μας στο θέατρο, μωρό μου,
κι οι θεατές θα βλέπουν κάποιο τελικό
|
Pléko stichákia me kápio chiumor
m’ archí ke télos san ton Esopo
Niótho san káti gkomenules tu saránta
pu plékan káltses gia to métopo
Έchume pólemo, min to gelás, moró mu,
gia des pos me kitái i spitonikokirá
Kita pii pernun ta tragudia mu, moró mu,
ke ta puláne san aporripantiká
Giatí tharris óti den kóvo ta malliá mu
giatí foráo skularíkia chaimaliá
Imaste echmáloti sto spíti mas, moró mu,
ke prépi na `chume safí diakritiká
Ma óso ipárchun aploména sta balkónia
ton polikatikión, áspra sentónia
de fováme
árage méchri póte alíthia tha kratísi
aftí i anakochí metaksí ton enikon
Pléko stichákia ki écho éna fóvo
na mi chtipísi to tiléfono
ke in’ o típos ap’ to krátos pu elégchi
an ipakui to feréfono
Έchume pólemo, min to gelás, moró mu,
na min afínis to paráthiro anichtó
Kita pós krémonte i aftóchires fantári
me tis thiliés ap’ tis simeas ton istó
I palii mas fíli gia pánta fígan
kunóntas mantiláki kalamatianó
Pezume móni mas sto théatro, moró mu,
ki i theatés tha vlépun kápio telikó
|
