|
Αχ και να σε ‘βλεπα κάπου τυχαία τώρα
σαν πυροτέχνημα στα σκοτεινά
Αχ και να σε ‘βλεπα στο διπλανό αμάξι
ή στα φανάρια στο πλήθος που περνά
Αχ και να ‘ρχόσουνα μες στη ζωή μου κάπως
θα ‘χε ένα λόγο ν’ ανάψει ο ουρανός
θα ‘χε ένα λόγο ν’ ανάψει ο ουρανός
να με τραβήξει στο φως
Εγώ είμαι που επιμένω
στα αναπάντητα τηλεφωνήματά μου
αναπάντητα αφήνεις τα όνειρά μου
αναπάντητα τα χρόνια που θα ζω
Εγώ είμαι που επιμένω
τόσες νύχτες σού χτυπάω απ’ το βυθό μου
που ακόμα κι αν καλούσα τον εχθρό μου
θ’ απαντούσε για να πει ένα σ’ αγαπώ
Εδώ που ζω δεν υπάρχουν μεγάλες μέρες
ούτε υπάρχουν μεγάλες βροχές
είναι οι στιγμές μου στα βλέφαρα πια κλεισμένες
και οι χαρές μου ευθείες πια γραμμές
Αχ και να ‘ρχόντουσαν πίσω τα καλοκαίρια
Αχ και να ‘ρχόσουνα πίσω κι εσύ
Αχ και να ‘ρχόσουνα πίσω κι εσύ
να ‘χε ένα βλέμμα η ζωή
|
Ach ke na se ‘vlepa kápu tichea tóra
san pirotéchnima sta skotiná
Ach ke na se ‘vlepa sto diplanó amáksi
í sta fanária sto plíthos pu perná
Ach ke na ‘rchósuna mes sti zoí mu kápos
tha ‘che éna lógo n’ anápsi o uranós
tha ‘che éna lógo n’ anápsi o uranós
na me travíksi sto fos
Egó ime pu epiméno
sta anapántita tilefonímatá mu
anapántita afínis ta ónirá mu
anapántita ta chrónia pu tha zo
Egó ime pu epiméno
tóses níchtes su chtipáo ap’ to vithó mu
pu akóma ki an kalusa ton echthró mu
th’ apantuse gia na pi éna s’ agapó
Edó pu zo den ipárchun megáles méres
ute ipárchun megáles vrochés
ine i stigmés mu sta vléfara pia klisménes
ke i charés mu efthies pia grammés
Ach ke na ‘rchóntusan píso ta kalokeria
Ach ke na ‘rchósuna píso ki esí
Ach ke na ‘rchósuna píso ki esí
na ‘che éna vlémma i zoí
|
