Η συναυλία έχει αρχίσει εδώ και ώρα
κι εγώ φοβόμουνα μη πιάσει καμιά μπόρα
μου χαμογέλασες και ήρθες πιο κοντά μου
μετά από λίγο ρώτησες και το όνομά μου.
Αναπτηράκι μου γλυκό
αναπτηράκι μου γλυκό
αναπτηράκι μου γλυκό
άναψε πάλι να τον δω.
Η συναυλία έχει πλέον προχωρήσει
χέρι με χέρι δε με νοιάζει αν θα χιονίσει
μες στο σκοτάδι οι ανάσες κάνουν στάση
αγκαλιασμένοι κι ότι βρέξει ας κατεβάσει.
Η συναυλία έχει φτάσει στο φινάλε
και μια φωνή πάμε τελειώνει όπου να ‘ναι
το σύννεφο άρχισε να κλαίει σαν παιδάκι
να το αγαπάς και μου ‘δωσες το αναπτηράκι.
|
I sinavlía échi archísi edó ke óra
ki egó fovómuna mi piási kamiá bóra
mu chamogélases ke írthes pio kontá mu
metá apó lígo rótises ke to ónomá mu.
Anaptiráki mu glikó
anaptiráki mu glikó
anaptiráki mu glikó
ánapse páli na ton do.
I sinavlía échi pléon prochorísi
chéri me chéri de me niázi an tha chionísi
mes sto skotádi i anáses kánun stási
agkaliasméni ki óti vréksi as katevási.
I sinavlía échi ftási sto finále
ke mia foní páme telióni ópu na ‘ne
to sínnefo árchise na klei san pedáki
na to agapás ke mu ‘doses to anaptiráki.
|