Ξημερώνει κι έχεις γίνει σιωπή
Στο μυαλό μου μοναχά η στιγμή
Που η νύχτα ήτανε εγώ κι εσύ
Τώρα τα όνειρά σου γίναν’ πουλιά
Που πετάξανε σε άλλη αγκαλιά
Η αγάπη έγινε άδειο νησί
Άνεμος
Φυσάει άνεμος
Σκορπάει αγάπες
Στα σύννεφα χιλιάδες τα γιατί
Άνεμος
Φυσάει άνεμος
Πονάει όσους αγάπησαν
Και ‘μειναν μοναχοί
Ξημερώνει κι έχεις γίνει φωτιά
Που με καίει αυτή την άδεια βραδιά
Και δάκρυ γίνεται κάθε λεπτό
Τώρα τα φιλιά σου ‘γιναν πληγές
Που με κράτησαν θαμμένη στο χθες
Μόνο για μια στιγμή να ‘σουν εδώ
|
Ksimeróni ki échis gini siopí
Sto mialó mu monachá i stigmí
Pu i níchta ítane egó ki esí
Tóra ta ónirá su ginan’ puliá
Pu petáksane se álli agkaliá
I agápi égine ádio nisí
Άnemos
Fisái ánemos
Skorpái agápes
Sta sínnefa chiliádes ta giatí
Άnemos
Fisái ánemos
Ponái ósus agápisan
Ke ‘minan monachi
Ksimeróni ki échis gini fotiá
Pu me kei aftí tin ádia vradiá
Ke dákri ginete káthe leptó
Tóra ta filiá su ‘ginan pligés
Pu me krátisan thamméni sto chthes
Móno gia mia stigmí na ‘sun edó
|