Ανησυχώ που δε μιλώ
και δε ζητώ κανένα
και απορώ που δεν μπορώ
να βρω στοργή για μένα
Δεν έχω φίλους για να πω
τι ψάχνω, τι γυρεύω
Κι αν τραγουδώ είναι γιατί
να κρατηθώ παλεύω
Όσα κι αν πω, δε φτάνουν πια
έμειναν τα όνειρα γιαπιά
να λυπηθώ, πες μου, για ποια
γι’ αυτή που δε μου είπε γεια
Ανησυχώ που περπατώ
και είμαι δυο κομμάτια
το ένα λέει “σ’ αγαπώ”
και με κοιτά στα μάτια
Το άλλο φεύγει και γυρνά
τα πίνει κι επιστρέφει
κι ό,τι γουστάρω το πατά
σχεδόν το καταστρέφει
Όσα κι αν πω, δε φτάνουν πια
έμειναν τα όνειρα γιαπιά
να λυπηθώ, πες μου, για ποια
γι’ αυτή που δε μου είπε γεια
|
Anisichó pu de miló
ke de zitó kanéna
ke aporó pu den boró
na vro storgí gia ména
Den écho fílus gia na po
ti psáchno, ti girevo
Ki an tragudó ine giatí
na kratithó palevo
Όsa ki an po, de ftánun pia
éminan ta ónira giapiá
na lipithó, pes mu, gia pia
gi’ aftí pu de mu ipe gia
Anisichó pu perpató
ke ime dio kommátia
to éna léi “s’ agapó”
ke me kitá sta mátia
To állo fevgi ke girná
ta píni ki epistréfi
ki ó,ti gustáro to patá
schedón to katastréfi
Όsa ki an po, de ftánun pia
éminan ta ónira giapiá
na lipithó, pes mu, gia pia
gi’ aftí pu de mu ipe gia
|