Απ’ την αγάπη βαθύ σημάδι,
μες στη ζωή μου απέμεινε,
και μες στη στράτα μου στιγμή δεν ξέχασα,
για να κοιτώ και να ζητώ αυτά που έχασα.
Ένα παράθυρο που έμεινε κλειστό,
είν’ η καρδιά μου που ποτέ της δε θ’ ανοίξει,
ένα παράπονο που έμεινε μισό,
και μια χαρά που πάντα αργούσε να γυρίσει.
Απ’ την αγάπη βαθύ σημάδι.
Απ’την αγάπη γυρίζω μόνος,
αυτός ο δρόμος ήταν μικρός,
να πω κουράστηκα, να πω πως γέρασα,
αν ξαναζούσα, θα ζητούσα αυτά που πέρασα.
Ένα παράθυρο που έμεινε κλειστό,
είν’ η καρδιά μου που ποτέ της δε θ’ ανοίξει,
ένα παράπονο που έμεινε μισό,
και μια χαρά που πάντα αργούσε να γυρίσει.
Απ’την αγάπη γυρίζω μόνος.
|
Ap’ tin agápi vathí simádi,
mes sti zoí mu apémine,
ke mes sti stráta mu stigmí den kséchasa,
gia na kitó ke na zitó aftá pu échasa.
Έna paráthiro pu émine klistó,
in’ i kardiá mu pu poté tis de th’ aniksi,
éna parápono pu émine misó,
ke mia chará pu pánta arguse na girísi.
Ap’ tin agápi vathí simádi.
Ap’tin agápi girízo mónos,
aftós o drómos ítan mikrós,
na po kurástika, na po pos gérasa,
an ksanazusa, tha zitusa aftá pu pérasa.
Έna paráthiro pu émine klistó,
in’ i kardiá mu pu poté tis de th’ aniksi,
éna parápono pu émine misó,
ke mia chará pu pánta arguse na girísi.
Ap’tin agápi girízo mónos.
|