Άνετος είσαι, ανάγκη δε μ’ έχεις
δεν με πονάς, δε με προσέχεις,
δεν με λατρεύεις και με παιδεύεις
σε ποιο Θεό εσύ πιστεύεις.
Και το μυαλό σου σε άλλες τρέχει
μα όσο για μένα τέλος δεν έχει,
κι έχω για σένα τόσο υποφέρει
που στο αμήν με έχεις φέρει.
Είσαι, είσαι,
απαράδεκτος για όλα αυτά που λες
απαράδεκτος που άλλο δε με θες
απαράδεκτος που έτσι με πετάς,
απαράδεκτος που δε μ’ αγαπάς.
Δε με φροντίζεις, με βασανίζεις,
πόσο θ’ αντέξω εσύ νομίζεις,
δίπλα σου νιώθω σαν ένα θύμα
πριν απ’ το τέλος ένα βήμα.
Κάνεις τα πάντα για το καλό μας
ξεχνάς και την επέτειό μας,
έπρεπε απόψε να ‘σαι κοντά μου,
ξέχασες τα γενέθλιά μου.
Είσαι, είσαι,
απαράδεκτος για όλα αυτά που λες
απαράδεκτος που άλλο δε με θες
απαράδεκτος που έτσι με πετάς,
απαράδεκτος που δε μ’ αγαπάς.
|
Άnetos ise, anágki de m’ échis
den me ponás, de me proséchis,
den me latrevis ke me pedevis
se pio Theó esí pistevis.
Ke to mialó su se álles tréchi
ma óso gia ména télos den échi,
ki écho gia séna tóso ipoféri
pu sto amín me échis féri.
Ise, ise,
aparádektos gia óla aftá pu les
aparádektos pu állo de me thes
aparádektos pu étsi me petás,
aparádektos pu de m’ agapás.
De me frontízis, me vasanízis,
póso th’ antékso esí nomízis,
dípla su niótho san éna thíma
prin ap’ to télos éna víma.
Kánis ta pánta gia to kaló mas
ksechnás ke tin epétió mas,
éprepe apópse na ‘se kontá mu,
kséchases ta genéthliá mu.
Ise, ise,
aparádektos gia óla aftá pu les
aparádektos pu állo de me thes
aparádektos pu étsi me petás,
aparádektos pu de m’ agapás.
|