Είναι οι στίχοι ταπεινοί
είναι οι νότες ταπεινές
κι είναι η δική μου η φωνή
φωνή σαν όλες τις φωνές
Μα βγαίνει μέσα απ’ την ψυχή
και αντηχεί
σαν προσευχή
Από σένα αρχίζουν όλα
και τελειώνουνε σε σένα
και δικός σου είναι ο κόσμος
και δική σου η ζωή
και προστάζεις τους ανέμους
να φυσάνε μανιασμένα
και τους δίνεις το σινιάλο
για να έρθει το πρωί
Τα πουλιά εσένα υμνούνε
σε κλαδιά λουλουδιασμένα
και για σένα βγαίνει ο κρίνος
απ’ το χώμα το νωπό
Από σένα αρχίζουν όλα
και τελειώνουνε σε σένα
κι είναι λίγο τόσο λίγο
να σου πω πως σ’ αγαπώ
|
Ine i stíchi tapini
ine i nótes tapinés
ki ine i dikí mu i foní
foní san óles tis fonés
Ma vgeni mésa ap’ tin psichí
ke antichi
san prosefchí
Apó séna archízun óla
ke teliónune se séna
ke dikós su ine o kósmos
ke dikí su i zoí
ke prostázis tus anémus
na fisáne maniasména
ke tus dínis to siniálo
gia na érthi to pri
Ta puliá eséna imnune
se kladiá luludiasména
ke gia séna vgeni o krínos
ap’ to chóma to nopó
Apó séna archízun óla
ke teliónune se séna
ki ine lígo tóso lígo
na su po pos s’ agapó
|