|
Το παράπονο με πνίγει
τούτη τη βραδιά
έχεις φύγει και παλεύω
με τη μοναξιά.
Η απουσία σου απόψε
κόβει σαν γυαλί
και στο στήθος μου αφήνει
μια βαθιά πληγή.
Ρεφρέν
Πως μου το ‘κανες αυτό
Πες μου ειλικρινά
Και με άφησες να ζω
μες στη μοναξιά.
Πως μου το ‘κανες αυτό
Άπονη καρδιά
Κι ένα βήμα απ’ το γκρεμό
Είμαι τώρα πια.
Τα καυτά τα δάκρυά μου
σαν βροχή κυλούν
και να φέρεις την καρδιά μου
πίσω απαιτούν.
Δεν αντέχω τόσο πόνο,
άλλο δεν μπορώ,
σαν κεράκι σιγολιώνω
από τον καημό.
|
To parápono me pnígi
tuti ti vradiá
échis fígi ke palevo
me ti monaksiá.
I apusía su apópse
kóvi san gialí
ke sto stíthos mu afíni
mia vathiá pligí.
Refrén
Pos mu to ‘kanes aftó
Pes mu ilikriná
Ke me áfises na zo
mes sti monaksiá.
Pos mu to ‘kanes aftó
Άponi kardiá
Ki éna víma ap’ to gkremó
Ime tóra pia.
Ta kaftá ta dákriá mu
san vrochí kilun
ke na féris tin kardiá mu
píso apetun.
Den antécho tóso póno,
állo den boró,
san keráki sigolióno
apó ton kaimó.
|
