Απόψε το τραγούδι θα `ναι σαν προσευχή,
θα είναι ελαιώνας σε ξεχασμένη γη.
Απόψε το τραγούδι θα γίνει αγκαλιά
που θα χωράει κι εσένα κι ας είσαι μακριά
Απόψε τη σελήνη δεν τη γελάει κανείς,
βασιλικό χαϊδεύει με το `να χέρι της,
κι εγώ που δεν κοιμάμαι, εγώ που ξαγρυπνώ,
δεν ξέρω αν θα πεθάνω, ή αν θα γεννηθώ.
Απόψε η καρδιά μου θα γίνει ένα παλιό
ποδήλατο που θέλει να βγει στον ουρανό,
τον Μάσσιμο Τροϊζι να βρει και να του πει,
πως μέσα σε μια νύχτα αλλάζει η ζωή.
Απόψε το τραγούδι θα γίνει αγκαλιά
που θα χωράει κι εσένα κι ας είσαι μακριά.
|
Apópse to tragudi tha `ne san prosefchí,
tha ine eleónas se ksechasméni gi.
Apópse to tragudi tha gini agkaliá
pu tha chorái ki eséna ki as ise makriá
Apópse ti selíni den ti gelái kanis,
vasilikó chaidevi me to `na chéri tis,
ki egó pu den kimáme, egó pu ksagripnó,
den kséro an tha petháno, í an tha gennithó.
Apópse i kardiá mu tha gini éna palió
podílato pu théli na vgi ston uranó,
ton Mássimo Troizi na vri ke na tu pi,
pos mésa se mia níchta allázi i zoí.
Apópse to tragudi tha gini agkaliá
pu tha chorái ki eséna ki as ise makriá.
|