Μέσα μου μια φωτιά που καίει μοιάζει η ερημιά,
για το πουθενά άνοιξε πανιά.
Ως τα πέρατα του κόσμου, μόνος ταξιδεύω, φως μου,
άλλαξα ζωή και πάθη κι έφυγα μακριά.
Είχα όνειρα μια φορά,
μια ψυχή, μια καρδιά.
Τώρα άβυσσος στο μυαλό,
σ’ αγαπώ, μα δε ζω
κι αν γυρίσεις δε γυρνώ.
Μέσα μου μια σκέψη μόνο, πως να λυτρωθώ,
είμαι αποσκευή δίχως προορισμό.
Σε χιλιάδες παραισθήσεις θες απόψε να με κλείσεις
και στο τέλος να κεράσεις πάλι χωρισμό.
Είχα όνειρα μια φορά,
μια ψυχή, μια καρδιά.
Τώρα άβυσσος στο μυαλό,
σ’ αγαπώ, μα δε ζω
κι αν γυρίσεις δε γυρνώ.
|
Mésa mu mia fotiá pu kei miázi i erimiá,
gia to puthená ánikse paniá.
Os ta pérata tu kósmu, mónos taksidevo, fos mu,
állaksa zoí ke páthi ki éfiga makriá.
Icha ónira mia forá,
mia psichí, mia kardiá.
Tóra ávissos sto mialó,
s’ agapó, ma de zo
ki an girísis de girnó.
Mésa mu mia sképsi móno, pos na litrothó,
ime aposkeví díchos proorismó.
Se chiliádes paresthísis thes apópse na me klisis
ke sto télos na kerásis páli chorismó.
Icha ónira mia forá,
mia psichí, mia kardiá.
Tóra ávissos sto mialó,
s’ agapó, ma de zo
ki an girísis de girnó.
|