Ακριβό το φιλί του χρόνου,
κεραυνός που τρυπά τις αισθήσεις,
συνουσία στη μέση του δρόμου.
Τα μάτια σου μη γυρίσεις.
Μια γλυκιά μελωδία με ρίχνει
στης ζωής το αήττητο πάθος.
Η εικόνα σου τώρα με δείχνει
και φυτρώνει στα χείλη μου άνθος.
Ας ήτανε για λίγο να ξεχάσω,
να γίνω ένας ήρωας δυνατός.
Σ’ εσένανε ποτέ μου δε θα φτάσω,
μα κάτι έχω δικό σου, δυστυχώς.
Σε άλλο κύκλο τώρα θα γλιστρήσω,
ακούω να μου λέει μια φωνή πως
μονάχη μου θα βγω να συναντήσω
τον ήλιο που δε χάρηκες εσύ.
Ας ήτανε.
Το εγώ μου γυμνό στον καθρέφτη
πως θεριεύει της μνήμης τη δίψα.
Το αστέρι που χαίρεται πέφτει
και χορεύει στου μυαλού μου την πίστα.
Δικαιώνει η ζωή τ`όραμά μου,
χιονισμένες κορφές χαρμολύπης.
Κι αν το χάραμα έρθεις κοντά μου,
θα `σαι ελεύθερος να μου ανήκεις.
Ας ήτανε για λίγο να ξεχάσω,
να γίνω ένας ήρωας δυνατός.
Σ’ εσένανε ποτέ μου δε θα φτάσω,
μα κάτι έχω δικό σου, δυστυχώς.
|
Akrivó to filí tu chrónu,
keravnós pu tripá tis esthísis,
sinusía sti mési tu drómu.
Ta mátia su mi girísis.
Mia glikiá melodía me ríchni
stis zoís to aíttito páthos.
I ikóna su tóra me dichni
ke fitróni sta chili mu ánthos.
As ítane gia lígo na ksecháso,
na gino énas íroas dinatós.
S’ esénane poté mu de tha ftáso,
ma káti écho dikó su, distichós.
Se állo kíklo tóra tha glistríso,
akuo na mu léi mia foní pos
monáchi mu tha vgo na sinantíso
ton ílio pu de chárikes esí.
As ítane.
To egó mu gimnó ston kathréfti
pos therievi tis mnímis ti dípsa.
To astéri pu cherete péfti
ke chorevi stu mialu mu tin písta.
Dikeóni i zoí t`óramá mu,
chionisménes korfés charmolípis.
Ki an to chárama érthis kontá mu,
tha `se eleftheros na mu aníkis.
As ítane gia lígo na ksecháso,
na gino énas íroas dinatós.
S’ esénane poté mu de tha ftáso,
ma káti écho dikó su, distichós.
|