Άδειος ο δρόμος ώρα τρεις
κι ο μήνας έχει δεκατρείς
και κείνη σπάει του μυαλού μου
τον καθρέφτη
Φτάνει στα χείλη ένα ρεφρέν
και πέφτω κάτω απ’ το μηδέν
γι’ αυτή που φταίει και με βγάζει πάντα φταίχτη
Άσ’ τη να φταίει άσ’ τη να φταίει
πάλι Θεό της στα σκοτάδια θα με λέει
Άσ’ τη να φταίει άσ’ τη να φταίει
σαν πυρετός η απουσία μου την καίει
Άσκοπο βήμα ώρα τρεις
που να μιλήσεις ποιον να δεις
και κείνη κλείστηκε μες στον εγωισμό της
Του έρωτά μου το γιατί
σαν φωτεινή επιγραφή
λέει πως όλα είναι φταίξιμο δικό της
Άσ’ τη να φταίει άσ’ τη να φταίει
πάλι Θεό της στα σκοτάδια θα με λέει
Άσ’ τη να φταίει άσ’ τη να φταίει
σαν πυρετός η απουσία μου την καίει
|
Άdios o drómos óra tris
ki o mínas échi dekatris
ke kini spái tu mialu mu
ton kathréfti
Ftáni sta chili éna refrén
ke péfto káto ap’ to midén
gi’ aftí pu ftei ke me vgázi pánta ftechti
Άs’ ti na ftei ás’ ti na ftei
páli Theó tis sta skotádia tha me léi
Άs’ ti na ftei ás’ ti na ftei
san piretós i apusía mu tin kei
Άskopo víma óra tris
pu na milísis pion na dis
ke kini klistike mes ston egismó tis
Tu érotá mu to giatí
san fotiní epigrafí
léi pos óla ine fteksimo dikó tis
Άs’ ti na ftei ás’ ti na ftei
páli Theó tis sta skotádia tha me léi
Άs’ ti na ftei ás’ ti na ftei
san piretós i apusía mu tin kei
|