Αυτοί μιλάν την ώρα που ο ήλιος
έγειρε το χάος ν’ ακουμπήσει
την ώρα που εγώ σε προσκυνούσα απελπισμένος
για ζωή
Και μιλάν την ώρα που άλλος
ένοιωθε το φως, το φως που πάει να σβήσει
την ώρα που το χάος την αγάπη του ήλιου
αυτό θα τη χαρεί
Η συντεταγμένη, μετέωρη λογική
το χρόνο με σκοτάδι στα υπόγεια μετράνε οι ειδικοί
Αυτοί μιλάν κι εγώ μαθαίνω πως να ψηλαφίζω
το σκοτάδι
Σημείο αναγνώρισης μονάχα θα `ναι η σαρκική επαφή
Πριν λουφάξει ο ήλιος, και στο χάος δώσει
το ρόλο του πατέρα
Σε μας να μείνει άγιο κάλεσμα
η ανθρώπινη φωνή
Σκύβει το κεφάλι η σκέψη να οξυνθεί
Η γλώσσα μας απ’ αύριο
σε διάλεκτο θα είναι της σιωπής;
|
Afti milán tin óra pu o ílios
égire to cháos n’ akubísi
tin óra pu egó se proskinusa apelpisménos
gia zoí
Ke milán tin óra pu állos
éniothe to fos, to fos pu pái na svísi
tin óra pu to cháos tin agápi tu íliu
aftó tha ti chari
I sintetagméni, metéori logikí
to chróno me skotádi sta ipógia metráne i idiki
Afti milán ki egó matheno pos na psilafízo
to skotádi
Simio anagnórisis monácha tha `ne i sarkikí epafí
Prin lufáksi o ílios, ke sto cháos dósi
to rólo tu patéra
Se mas na mini ágio kálesma
i anthrópini foní
Skívi to kefáli i sképsi na oksinthi
I glóssa mas ap’ avrio
se diálekto tha ine tis siopís;
|