Μου αρέσουν οι βρεγμένοι δρόμοι,
τα φώτα της πόλης
τα σκοτεινά αρώματα
οι παλιές σκάλες των σπιτιών
οι αιώνιοι έρωτες
τα λαμπερά βλέμματα
οι ασπρόμαυρες ταινίες
Τα φθαρμένα βελούδα
τα μισά μου κραγιόν
οι χαμένες βαλίτσες
σε ομίχλες σταθμών
Σαν μια αφίσα ρετρό
με φιλούσες κι εγώ
είχα κλείσει τα μάτια
Και χάθηκα σ’ αυτό
Το παθιασμένο φιλί,
ξεπλένει τώρα η βροχή
Δε με νοιάζει αν φοβήθηκες, μετάνιωσες ή είχες πιει
Σε μιαν άλλη εποχή
θα ήταν η αρχή
Στα φιλιά που σκοτώνουν, ενός λεπτού σιγή
Έκλαψα γυρνώντας
όλα αλλάζαν σκληρά
με ματωμένα ξυράφια ο αέρας χτυπά
κάνει κρύο, όλα τελειώσαν πια
Τώρα μισώ…
Τα φθαρμένα βελούδα
τα μισά μου κραγιόν
τις σκισμένες σελίδες
και το φως των κεριών
Τις θλιμμένες κοπέλες
με τσιγάρο ή ποτό
που πια μόνες χορεύουν
ένα βαλς για δυο
Μα να θέλεις να με σώσεις
να έρθεις να μ’ αποτελειώσεις
Φίλησέ με ποθώ να πεθάνω
γλύτωσέ με από αυτό τον χορό
|
Mu arésun i vregméni drómi,
ta fóta tis pólis
ta skotiná arómata
i paliés skáles ton spitión
i eónii érotes
ta laberá vlémmata
i asprómavres teníes
Ta ftharména veluda
ta misá mu kragión
i chaménes valítses
se omíchles stathmón
San mia afísa retró
me filuses ki egó
icha klisi ta mátia
Ke cháthika s’ aftó
To pathiasméno filí,
ksepléni tóra i vrochí
De me niázi an fovíthikes, metánioses í iches pii
Se mian álli epochí
tha ítan i archí
Sta filiá pu skotónun, enós leptu sigí
Έklapsa girnóntas
óla allázan sklirá
me matoména ksiráfia o aéras chtipá
káni krío, óla teliósan pia
Tóra misó…
Ta ftharména veluda
ta misá mu kragión
tis skisménes selídes
ke to fos ton kerión
Tis thlimménes kopéles
me tsigáro í potó
pu pia mónes chorevun
éna vals gia dio
Ma na thélis na me sósis
na érthis na m’ apoteliósis
Fílisé me pothó na petháno
glítosé me apó aftó ton choró
|