Βαριά βαλίτσα σου ‘κοψε το χέρι
και φορτωμένη γέρνεις ως τη γη
μα πιο πολύ στην τσέπη σου βαραίνει
ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή
Φουρτουνιασμένο πέλαγο
κι εμείς τρύπια καράβια
κι ως μοναξιά ο θάνατος
κάνει νερά στ’ αμπάρια
Παραπατώντας σαν την πεταλούδα
τρέχεις για να προλάβεις ν’ ανεβείς
δάκρυα στα μάτια και το φιλί του Ιούδα
όταν γυρίσεις απ’ τη σκάλα να με δεις
Αεροδρόμια, σταθμοί
πολύβουα λιμάνια
ξερά χωρίς γλυκό νερό
του χωρισμού ποτάμια.
|
Oariá valítsa su ‘kopse to chéri
ke fortoméni gérnis os ti gi
ma pio polí stin tsépi su vareni
éna isitírio chorís epistrofí
Furtuniasméno pélago
ki emis trípia karávia
ki os monaksiá o thánatos
káni nerá st’ abária
Parapatóntas san tin petaluda
tréchis gia na prolávis n’ anevis
dákria sta mátia ke to filí tu Iuda
ótan girísis ap’ ti skála na me dis
Aerodrómia, stathmi
polívua limánia
kserá chorís glikó neró
tu chorismu potámia.
|