Στα ακροπέλαγα της γης
δυο νύχτες τώρα μ’ οδηγείς
με αλητεύεις στου ονείρου τη γαλήνη,
είναι το όνειρο βαθύ
κι εγώ φοβάμαι μη χαθεί
κάποια αγάπη που η συνείδησή σου σβήνει.
Βουλιάζω μέσα μου πολλά καράβια
βουλιάζω όνειρα που έρχονται τα βράδια
κι εσύ για κέρμα μου `χεις δώσει το φεγγάρι
και της ζωής τις ομορφιές μου έχεις πάρει.
Σε γκρεμισμένους ουρανούς
μέσα σε χρόνους μακρινούς
τώρα υπάρχουν λησμονιές απ’ την ψυχή μας,
έγιν’ η μοίρα αντοχή
έγιν’ ο θάνατος ευχή
κι εγώ ρωτάω ποιος θα σώσει τη ζωή μας.
Βουλιάζω μέσα μου πολλά καράβια
βουλιάζω όνειρα που έρχονται τα βράδια
κι εσύ για κέρμα μου `χεις δώσει το φεγγάρι
και της ζωής τις ομορφιές μου έχεις πάρει.
|
Sta akropélaga tis gis
dio níchtes tóra m’ odigis
me alitevis stu oniru ti galíni,
ine to óniro vathí
ki egó fováme mi chathi
kápia agápi pu i sinidisí su svíni.
Ouliázo mésa mu pollá karávia
vuliázo ónira pu érchonte ta vrádia
ki esí gia kérma mu `chis dósi to fengári
ke tis zoís tis omorfiés mu échis pári.
Se gkremisménus uranus
mésa se chrónus makrinus
tóra ipárchun lismoniés ap’ tin psichí mas,
égin’ i mira antochí
égin’ o thánatos efchí
ki egó rotáo pios tha sósi ti zoí mas.
Ouliázo mésa mu pollá karávia
vuliázo ónira pu érchonte ta vrádia
ki esí gia kérma mu `chis dósi to fengári
ke tis zoís tis omorfiés mu échis pári.
|