Σε μια Χώρα που ματώνει
Το φεγγάρι ξεχρεώνει
Έτσι απόψε που ζυγώνει
Και σερβίρεται και λιώνει
Με μια ελπίδα που πεισμώνει
Και το φέγγος που απλώνει
Μη φοβάσαι που νυχτώνει
Είμαστε κι οι δύο μόνοι
Κι όσο βραδιάζει
Εμένα δε με νοιάζει
Το φεγγάρι μου ταιριάζει
Μου ταιριάζει.
Στην Αθήνα μια ουτοπία
Μια απλή συνομιλία
Δίχως τύψη και φοβία
Δε ζητώ καμιά θυσία
Ο καθένας μια αμαρτία
Δε σου λέω για καμία
Την πληρώνει στα ταμεία
Λες και είναι τιμωρία
Κι όσο βραδιάζει
Εμένα δε με νοιάζει
Το φεγγάρι μου ταιριάζει
Μου ταιριάζει.
|
Se mia Chóra pu matóni
To fengári ksechreóni
Έtsi apópse pu zigóni
Ke servírete ke lióni
Me mia elpída pu pismóni
Ke to féngos pu aplóni
Mi fováse pu nichtóni
Imaste ki i dío móni
Ki óso vradiázi
Eména de me niázi
To fengári mu teriázi
Mu teriázi.
Stin Athína mia utopía
Mia aplí sinomilía
Díchos típsi ke fovía
De zitó kamiá thisía
O kathénas mia amartía
De su léo gia kamía
Tin pliróni sta tamia
Les ke ine timoría
Ki óso vradiázi
Eména de me niázi
To fengári mu teriázi
Mu teriázi.
|