Ό,τι άγγιξα θα ‘ναι αυτό
Που θα ‘χω αγγίξει ό,τι κοίταξα,
Αυτό που θα ‘χω κοιτάξει,
Αυτό που θα ‘χω συλλέξει,
Σκόνη πολλή και θλίψη και κατοπτρισμοί.
Ό,τι κέρδισα ό,τι αγάπησα.
Κι εγώ τι θα ‘μαι τάχα, ποιο χέρι
Θα μ’ έχει συλλέξει ποιο βλέμμα
Θα μ’ έχει κοιτάξει, για να υπάρχω.
Ποια μνήμη θα μου φέγγει να περνώ.
Κι εγώ κάπου θα ‘μαι, κάπου θα σωθώ.
Μες στον παλιόν αγέρα μου θα πνέω,
Καθώς μες στ’ άδειο μου πουκάμισο,
Μες στον αγέρα π’ ανάπνευσα, ντύθηκα.
Το ειπωμένο μου θα ‘μαι τραγούδι και θα φεύγω
Ακούω τον ήχο μου, βλέπω
Τον εαυτό μου είμαι ένα πράγμα
Και γίνομαι, όλο γίνομαι,
Αναφαίνομαι, χάνομαι,
Ώσπου να πάρω τέλος, ν’ αποχτήσω
Την ύπαρξη μου, όπως μια πέτρα ή ένα φυτό.
Ώσπου να πάρω το τέλειο σχήμα μου.
Ένας ήλιος ακόμα, ένας χαμός,
Όπως αλλάζει η μέρα με τη νύχτα.
Ένας χορός, μια κίνηση μέσα στο χώρο.
Μια έκπληξη ακόμα, μια πέτρα στο κενό.
Ως τη στερνή, την τέλεια μεταμόρφωση.
|
Ό,ti ángiksa tha ‘ne aftó
Pu tha ‘cho angiksi ó,ti kitaksa,
Aftó pu tha ‘cho kitáksi,
Aftó pu tha ‘cho silléksi,
Skóni pollí ke thlípsi ke katoptrismi.
Ό,ti kérdisa ó,ti agápisa.
Ki egó ti tha ‘me tácha, pio chéri
Tha m’ échi silléksi pio vlémma
Tha m’ échi kitáksi, gia na ipárcho.
Pia mními tha mu féngi na pernó.
Ki egó kápu tha ‘me, kápu tha sothó.
Mes ston palión agéra mu tha pnéo,
Kathós mes st’ ádio mu pukámiso,
Mes ston agéra p’ anápnefsa, ntíthika.
To ipoméno mu tha ‘me tragudi ke tha fevgo
Akuo ton ícho mu, vlépo
Ton eaftó mu ime éna prágma
Ke ginome, ólo ginome,
Anafenome, chánome,
Ώspu na páro télos, n’ apochtíso
Tin íparksi mu, ópos mia pétra í éna fitó.
Ώspu na páro to télio schíma mu.
Έnas ílios akóma, énas chamós,
Όpos allázi i méra me ti níchta.
Έnas chorós, mia kínisi mésa sto chóro.
Mia ékpliksi akóma, mia pétra sto kenó.
Os ti sterní, tin télia metamórfosi.
|