|
Κλείδωσες την πόρτα της καρδιάς σου,
πέταξες στο χρόνο τα κλειδιά,
όνειρα κι ελπίδες στη φωτιά σου
κι η ζωή μου, φύλλο στο βοριά.
Άφησες τα φώτα αναμμένα
κι όλα μοιάζουνε σαν μια γιορτή,
μα, το μαρτύριο για μένα
είναι που εσύ δεν είσ’ εκεί.
Πρώτα μ’ έκανες να σ’ αγαπήσω,
τώρα μου ζητάς να σ’ αρνηθώ,
μόνος, σε ρωτάω, πώς θα ζήσω,
αφού ξέρεις πόσο σ’ αγαπώ.
Άφησες τα φώτα αναμμένα
κι όλα μοιάζουνε σαν μια γιορτή,
μα, το μαρτύριο για μένα
είναι που εσύ δεν είσ’ εκεί.
|
Klidoses tin pórta tis kardiás su,
pétakses sto chróno ta klidiá,
ónira ki elpídes sti fotiá su
ki i zoí mu, fíllo sto voriá.
Άfises ta fóta anamména
ki óla miázune san mia giortí,
ma, to martírio gia ména
ine pu esí den is’ eki.
Próta m’ ékanes na s’ agapíso,
tóra mu zitás na s’ arnithó,
mónos, se rotáo, pós tha zíso,
afu kséris póso s’ agapó.
Άfises ta fóta anamména
ki óla miázune san mia giortí,
ma, to martírio gia ména
ine pu esí den is’ eki.
|
