Θ’ αναβοσβήνω μες στις νύχτες σου σαν νέον,
θα ’μαι εκείνο που σου λείπει, το επιπλέον.
Κι όσο κι αν τρέχεις να κρυφτείς σ’ άλλη αγκαλιά,
εγώ θα βγαίνω στο κορμί και στα φιλιά.
Δεν είμαι κάτι που τελειώνει,
δεν είμαι μια θολή οθόνη,
δεν είμαι έργο να μ’ αλλάξεις,
δεν είμαι φως που για να σβήσει το πατάς.
Δεν είμαι κάτι που τελειώνει,
δεν είμαι μια θολή οθόνη,
θα είμαι εκεί και θα σου γνέφω
κάθε φορά που μ’ απατάς.
Θα λες “Την ξέχασα και σ’ άλλη όλα τα δίνω”,
μα όταν ανάβεις το κορμί, θα σου το σβήνω.
Δεν είμαι εγώ ένα παρελθόν της μιας φοράς,
είμαι το ρούχο που πετσί σου το φοράς.
|
Th’ anavosvíno mes stis níchtes su san néon,
tha ’me ekino pu su lipi, to epipléon.
Ki óso ki an tréchis na kriftis s’ álli agkaliá,
egó tha vgeno sto kormí ke sta filiá.
Den ime káti pu telióni,
den ime mia tholí othóni,
den ime érgo na m’ alláksis,
den ime fos pu gia na svísi to patás.
Den ime káti pu telióni,
den ime mia tholí othóni,
tha ime eki ke tha su gnéfo
káthe forá pu m’ apatás.
Tha les “Tin kséchasa ke s’ álli óla ta díno”,
ma ótan anávis to kormí, tha su to svíno.
Den ime egó éna parelthón tis mias forás,
ime to rucho pu petsí su to forás.
|