Έγινα απ’ αυτούς που κοιτάνε
και αναρωτιούνται γιατί,
όσο οι ληστές το γλεντάνε
πρέπει να κοιμούνται οι φτωχοί.
Πίσω από μια πύρινη πόρτα
κι έξω να φυσάει ο θυμός,
να χτυπάει τ’ άγρια χόρτα
μέχρι να λυγίσει κι αυτός.
Αφού δεν είναι ελεύθερα τα κομμάτια
κι οι άνθρωποι στον κόσμο για ν’ ανοίξουν φτερά,
ακόμα και δεκατέσσερα να `χα μάτια
ο φόβος όταν πέφτει πώς να δω τη χαρά.
Και ποια εφηβεία θα γίνει αιτία να ξαναπάρω μπροστά.
Έγινα απ’ αυτούς που προσέχουν
μη και δεν τους πάρει η στροφή.
Φεύγοντας περνάνε, απέχουν,
λένε “θέλει υπομονή”.
Παγιδεύονται μες στα φώτα
ψάχνουνε να βρούνε την οδό,
ρίχνει τη σκιά της μια μπότα
μέχρι να βρεθούν στον γκρεμό
|
Έgina ap’ aftus pu kitáne
ke anarotiunte giatí,
óso i listés to glentáne
prépi na kimunte i ftochi.
Píso apó mia pírini pórta
ki ékso na fisái o thimós,
na chtipái t’ ágria chórta
méchri na ligisi ki aftós.
Afu den ine elefthera ta kommátia
ki i ánthropi ston kósmo gia n’ aniksun fterá,
akóma ke dekatéssera na `cha mátia
o fóvos ótan péfti pós na do ti chará.
Ke pia efivia tha gini etía na ksanapáro brostá.
Έgina ap’ aftus pu proséchun
mi ke den tus pári i strofí.
Fevgontas pernáne, apéchun,
léne “théli ipomoní”.
Pagidevonte mes sta fóta
psáchnune na vrune tin odó,
ríchni ti skiá tis mia bóta
méchri na vrethun ston gkremó
|