|
Στης μοναξιάς το μονοπάτι περπατάω
Μακριά από σένανε που θέλω κι αγαπώ
Μέσα στης νύχτας τη σιωπή παραμιλάω
Δεν είσαι εδώ και θέλω τόσα να σου πω
Δε σου ‘χω πει ότι δεν ζω χωρίς εσένα
Εισ’ οξυγόνο και δεν έχω αναπνοή
Ποιος ειν’ αυτός που σ’ έχει πάρει από μένα
Και μου ξερίζωσε για πάντα την ψυχή
Δεν έχω ουρανό κι αστέρια να σου τάξω
Ούτε ένα σ’ αγαπώ μαζί σου να πετάξω
Σε έκανα θεό και πίστεψα σ’ εσένα
Μα ήσουν τελικά το πιο μεγάλο ψέμα
Στης μοναξιάς το μονοπάτι περπατάω
Και στο ατέλειωτο που μ’ άφησες κενό
Εγωισμός είναι η αιτία που πονάω
Που δεν ξεχνιέσαι και που δε σε ξεπερνώ
Δε σου ‘χω πει ότι δεν ζω χωρίς εσένα
Εισ’ οξυγόνο και δεν έχω αναπνοή
Ποιος ειν’ αυτός που σ’ έχει πάρει από μένα
Και μου ξερίζωσε για πάντα την ψυχή
|
Stis monaksiás to monopáti perpatáo
Makriá apó sénane pu thélo ki agapó
Mésa stis níchtas ti siopí paramiláo
Den ise edó ke thélo tósa na su po
De su ‘cho pi óti den zo chorís eséna
Is’ oksigóno ke den écho anapnoí
Pios in’ aftós pu s’ échi pári apó ména
Ke mu kserízose gia pánta tin psichí
Den écho uranó ki astéria na su tákso
Oíte éna s’ agapó mazí su na petákso
Se ékana theó ke pístepsa s’ eséna
Ma ísun teliká to pio megálo pséma
Stis monaksiás to monopáti perpatáo
Ke sto atélioto pu m’ áfises kenó
Egismós ine i etía pu ponáo
Pu den ksechniése ke pu de se ksepernó
De su ‘cho pi óti den zo chorís eséna
Is’ oksigóno ke den écho anapnoí
Pios in’ aftós pu s’ échi pári apó ména
Ke mu kserízose gia pánta tin psichí
|
