Κόκκινα τα μάτια σου απ’ το κλάμα,
δεν ξεπερνιέται έτσι εύκολα το χθες.
Δε σβήνουν έτσι γρήγορα τα πάντα,
όσο ακόμα υπάρχουν ανοιχτές πληγές.
Κόκκινα σημάδια στην ψυχή σου,
σε καίνε οι αναμνήσεις απ’ το χθες.
Κι αν προσπαθείς ν’ αλλάξεις τη ζωή σου
τότε θα πνίγεσαι σε τύψεις και ενοχές.
Δεν μπορείς να με ξεχάσεις,
δεν μπορείς αλλού να πας.
Πόσα χέρια κι αν αλλάξεις
πάντα πίσω σε μένα θα γυρνάς,
πάντα πίσω σε μένα θα γυρνάς!
Έσβησαν τ’ αστέρια τη νύχτα,
χάθηκε για μας η επαφή.
Ακόμα μου χρωστάς μια “καληνύχτα”
κι εγώ ακόμα σου χρωστάω μια ζωή…
|
Kókkina ta mátia su ap’ to kláma,
den kseperniéte étsi efkola to chthes.
De svínun étsi grígora ta pánta,
óso akóma ipárchun anichtés pligés.
Kókkina simádia stin psichí su,
se kene i anamnísis ap’ to chthes.
Ki an prospathis n’ alláksis ti zoí su
tóte tha pnígese se típsis ke enochés.
Den boris na me ksechásis,
den boris allu na pas.
Pósa chéria ki an alláksis
pánta píso se ména tha girnás,
pánta píso se ména tha girnás!
Έsvisan t’ astéria ti níchta,
cháthike gia mas i epafí.
Akóma mu chrostás mia “kaliníchta”
ki egó akóma su chrostáo mia zoí…
|