|
Μόνος μου μες στα σκοτεινά
μ’ αέρηδες και κρύο
παλεύω με το ξαφνικά
που κάνει το ένα δύο
Ότι με πίκρανε πολύ
στα μάτια το κοιτάω
κι αφού του δώσω ένα φιλί
αντίθετα τραβάω
Δε τη φοβάμαι τη ζωή
τίποτα δε φοβάμαι
μου φτάνει μόνο μια στιγμή
στην αγκαλιά σου να ’μαι
Δε τη φοβάμαι τη ζωή
στα δύσκολα αντέχω
και αν πέφτω κάτω σαν παιδί
σηκώνομαι και τρέχω
Παίρνω στα χέρια μου ξανά
του χρόνου το τιμόνι
και ότι ακόμα με πονά
σε λίγο τρώει σκόνη
Δε τη φοβάμαι τη ζωή
τίποτα δε φοβάμαι
μου φτάνει μόνο μια στιγμή
στην αγκαλιά σου να ’μαι
Δε τη φοβάμαι τη ζωή
στα δύσκολα αντέχω
και αν πέφτω κάτω σαν παιδί
σηκώνομαι και τρέχω
|
Mónos mu mes sta skotiná
m’ aérides ke krío
palevo me to ksafniká
pu káni to éna dío
Όti me píkrane polí
sta mátia to kitáo
ki afu tu dóso éna filí
antítheta traváo
De ti fováme ti zoí
típota de fováme
mu ftáni móno mia stigmí
stin agkaliá su na ’me
De ti fováme ti zoí
sta dískola antécho
ke an péfto káto san pedí
sikónome ke trécho
Perno sta chéria mu ksaná
tu chrónu to timóni
ke óti akóma me poná
se lígo trói skóni
De ti fováme ti zoí
típota de fováme
mu ftáni móno mia stigmí
stin agkaliá su na ’me
De ti fováme ti zoí
sta dískola antécho
ke an péfto káto san pedí
sikónome ke trécho
|
