Δευτέρα ξημερώματα με χίλια μαραζώματα
και με σκυμμένους ώμους,
το ξυπνητήρι σου χτυπά, μα εσύ δεν είσαι πουθενά
στριφογυρνάς στους δρόμους.
Αχ είναι ο κόσμος ψεύτικος
σαν μιας βιτρίνας τζάμι,
βλέπεις για λίγο να περνάς
μα κι η ματιά χαράμι.
Τα όνειρα μπαζώσανε στο κάρο τα φορτώσανε
για τους σκουπιδοτόπους,
σβήσαν τα φώτα ξαφνικά, εσύ δεν πας για τη δουλειά
και κλαις για τους ανθρώπους.
Ας είναι ο κόσμος ψεύτικος
όπως τα παραμύθια,
φτάνει που το δικό σου αχ
είναι η μόνη αλήθεια.
Ποιον έρωτα ξαγρύπνησες και ποιο κορμάκι φίλησες,
τι θες και τι ελπίζεις,
εσύ έχεις μόνο μια σκιά, που ούτε κι αυτή σ’ ακολουθά
δύσκολα καθαρίζεις.
Αν είναι ο κόσμος ψεύτικος
δίχως καμιά ελπίδα
είναι κι ο χάρος ψεύτικος
η κάθε αλυσίδα.
|
Deftéra ksimerómata me chília marazómata
ke me skimménus ómus,
to ksipnitíri su chtipá, ma esí den ise puthená
strifogirnás stus drómus.
Ach ine o kósmos pseftikos
san mias vitrínas tzámi,
vlépis gia lígo na pernás
ma ki i matiá charámi.
Ta ónira bazósane sto káro ta fortósane
gia tus skupidotópus,
svísan ta fóta ksafniká, esí den pas gia ti duliá
ke kles gia tus anthrópus.
As ine o kósmos pseftikos
ópos ta paramíthia,
ftáni pu to dikó su ach
ine i móni alíthia.
Pion érota ksagrípnises ke pio kormáki fílises,
ti thes ke ti elpízis,
esí échis móno mia skiá, pu ute ki aftí s’ akoluthá
dískola katharízis.
An ine o kósmos pseftikos
díchos kamiá elpída
ine ki o cháros pseftikos
i káthe alisída.
|