|
Δεν είναι η γη χωράφι μας
Εμείς να ζούμε μόνο
Την κληρονόμησαν μ’ εμάς
Και πλάσματα πολλά
Κι αν κάποιοι ακονίζουνε
Καμάκι δολοφόνο
Για αίμα κι άλλης φάλαινας
Ας το σκεφτούν ξανά
Οι τσιμινιέρες κλείσανε
Του ορίζοντα το διάβα
Κι οι πάγοι τώρα λιώνουνε
Στην όξινη βροχή
Τους ποταμούς μπαζώνουνε
Και μια πλημμύρα λάβα
Ψάχνει να βρει που κρύφτηκες
Αρχέγονη ροή
Αλλά κι εμείς δεν είπαμε
Την τελευταία λέξη
Κι όλο θα ανεβάζουμε
Στα ύψη τα πανό
Εναερίτες μάρτυρες
Μα όποιος δεν παλέψει
Μην πει για ότι έγινε
Πως ήτανε γραφτό
Τα δάση τα πανάρχαια
Με φλόγες και νταμάρια
Ψυχρά τα θυσιάζουνε
Σε σκοτεινούς βωμούς
Στον ουρανό φυτρώνουνε
Και μαύρα μανιτάρια
Σπόρος μιας βόμβας έξυπνης
Μες τους ωκεανούς
Της γης τα σπλάχνα στύψανε
Και κυνηγούν το χρόνο
Στον Άρη να πατήσουνε
Πετώντας μέχρι εκεί
Να στήσουν γεωτρύπανα
Οικόσημα και θρόνο
Αφού κι η γη ολόκληρη
Ποτέ δεν τους αρκεί
|
Den ine i gi choráfi mas
Emis na zume móno
Tin klironómisan m’ emás
Ke plásmata pollá
Ki an kápii akonízune
Kamáki dolofóno
Gia ema ki állis fálenas
As to skeftun ksaná
I tsiminiéres klisane
Tu orízonta to diáva
Ki i pági tóra liónune
Stin óksini vrochí
Tus potamus bazónune
Ke mia plimmíra láva
Psáchni na vri pu kríftikes
Archégoni roí
Allá ki emis den ipame
Tin teleftea léksi
Ki ólo tha anevázume
Sta ípsi ta panó
Enaerítes mártires
Ma ópios den palépsi
Min pi gia óti égine
Pos ítane graftó
Ta dási ta panárchea
Me flóges ke ntamária
Psichrá ta thisiázune
Se skotinus vomus
Ston uranó fitrónune
Ke mavra manitária
Spóros mias vómvas éksipnis
Mes tus okeanus
Tis gis ta spláchna stípsane
Ke kinigun to chróno
Ston Άri na patísune
Petóntas méchri eki
Na stísun geotrípana
Ikósima ke thróno
Afu ki i gi olókliri
Poté den tus arki
|
