Εγώ χειμώνες δε φοβήθηκα ποτέ μου
ποτέ δεν έβαλα νερό μεσ’στο κρασί
εγώ δε γέρνω με το φύσημα του ανέμου
και δε θα αλλάξω επειδή το θες εσύ
Δικαίωμα μου να γυρνώ στο σπίτι τα χαράματα
δικιά μου είναι η ζωή και μου ανήκει
εγώ δεν είμαι απ’αυτούς που ξεγελάς με κλάματα
εγώ είμαι μάτια μου απ’τη Θεσσαλονίκη
Εγώ δε ζήτησα βοήθεια από κανένα
μονάχος στάθηκα σαν δέντρο στο βοριά
μπορεί να έδειξα το πάθος μου για σένα
μα δεν μπορείς να μου αλλάξεις τα μυαλά
Δικαίωμα μου να γυρνώ στο σπίτι τα χαράματα
δικιά μου είναι η ζωή και μου ανήκει
εγώ δεν είμαι απ’αυτούς που ξεγελάς με κλάματα
εγώ είμαι μάτια μου απ’τη Θεσσαλονίκη
|
Egó chimónes de fovíthika poté mu
poté den évala neró mes’sto krasí
egó de gérno me to físima tu anému
ke de tha allákso epidí to thes esí
Dikeoma mu na girnó sto spíti ta charámata
dikiá mu ine i zoí ke mu aníki
egó den ime ap’aftus pu ksegelás me klámata
egó ime mátia mu ap’ti Thessaloníki
Egó de zítisa voíthia apó kanéna
monáchos státhika san déntro sto voriá
bori na édiksa to páthos mu gia séna
ma den boris na mu alláksis ta mialá
Dikeoma mu na girnó sto spíti ta charámata
dikiá mu ine i zoí ke mu aníki
egó den ime ap’aftus pu ksegelás me klámata
egó ime mátia mu ap’ti Thessaloníki
|