Πέρασα Νικηφόρο, πέρασα Ανδριανή
τράβηξα για Σταυρούπολη, Ροδόπη ακριανή
Κι απ’ της βροχής την ανεμώνα
έδωσα μια στην πόρτα του χιονιά
και μπήκα στον χειμώνα
Είδα της γης τη στάχτη
της προσφυγιάς το γκρίζο αδράχτι
και του πολέμου τη φαρέτρα
Είδα και τον Ακρίτη
που ’χε στα σύνορα το σπίτι
και στην καρδιά του μαύρη πέτρα
Ουρλιάζαν οι ζουρνάδες
Τρέμανε τα νταούλια
Πιάσανε, λέει, εχθροί τα καραούλια
Ήρθαν για το χρυσόμαλλο το Δέρας
Κλαίει, μοιρολογάει ο αγέρας
Κλέψαν και το κλειδί της Ρωμιοσύνης
αχ Παναγιά μου, μόνους μας αφήνεις
Κλέψαν και το κλειδί της Ρωμιοσύνης
Αχ Παναγία μου, εσύ μη μας αφήνεις
Και το κερί του Γένους μας μη σβήνεις
Πέρασα Νικηφόρο, πέρασα Ανδριανή
τράβηξα για Σταυρούπολη, Ροδόπη ακριανή
|
Pérasa Nikifóro, pérasa Andrianí
tráviksa gia Stavrupoli, Rodópi akrianí
Ki ap’ tis vrochís tin anemóna
édosa mia stin pórta tu chioniá
ke bíka ston chimóna
Ida tis gis ti stáchti
tis prosfigiás to gkrízo adráchti
ke tu polému ti farétra
Ida ke ton Akríti
pu ’che sta sínora to spíti
ke stin kardiá tu mavri pétra
Oirliázan i zurnádes
Trémane ta ntaulia
Piásane, léi, echthri ta karaulia
Ήrthan gia to chrisómallo to Déras
Klei, mirologái o agéras
Klépsan ke to klidí tis Romiosínis
ach Panagiá mu, mónus mas afínis
Klépsan ke to klidí tis Romiosínis
Ach Panagia mu, esí mi mas afínis
Ke to kerí tu Genus mas mi svínis
Pérasa Nikifóro, pérasa Andrianí
tráviksa gia Stavrupoli, Rodópi akrianí
|