Αντίο δρόμοι του Βερολίνου
τον χωρισμό σας στα μάτια μου πίνω
μη με ξεχάσετε
κι εγώ ας ρωτώ
υπήρξα κάποτε στ’ αλήθεια εδώ
Σε μια πλακόστρωτη γωνιά
βρες τε μου, βρες τε ένα μπαρ
που αγόρια όμορφα του κόσμου
να συχνάζουν
όμως εγώ δεν το μπορώ
πάνω από μέρα ν’αγαπώ
σ’ αυτήν την πόλη είν’ αρκετό
κάποιον μια μέρα ν’ αγαπώ
Βρες τε μου, βρε τε ένα παιδί
να ‘ναι η καρδιά του ωκεανή
και ξεριζώστε του τα μάτια
δίχως λύπη
βγάλτε τα μάτια του γιατί
δεν τα χρειάζεται να δει
αυτή την πόλη το χτικιό
που όλοι σε τρώνε ζωντανό
Αντίο δρόμοι του Βερολίνου
θα κλάψετε άραγε που σας αφήνω
θα κλάψετε άραγε που θα χαθώ
στη συννεφιά και στον καπνό
|
Antío drómi tu Oerolínu
ton chorismó sas sta mátia mu píno
mi me ksechásete
ki egó as rotó
ipírksa kápote st’ alíthia edó
Se mia plakóstroti goniá
vres te mu, vres te éna bar
pu agória ómorfa tu kósmu
na sichnázun
ómos egó den to boró
páno apó méra n’agapó
s’ aftín tin póli in’ arketó
kápion mia méra n’ agapó
Ores te mu, vre te éna pedí
na ‘ne i kardiá tu okeaní
ke kserizóste tu ta mátia
díchos lípi
vgálte ta mátia tu giatí
den ta chriázete na di
aftí tin póli to chtikió
pu óli se tróne zontanó
Antío drómi tu Oerolínu
tha klápsete árage pu sas afíno
tha klápsete árage pu tha chathó
sti sinnefiá ke ston kapnó
|