|
Όλη μου τη ζωή, κρυβόμουνα γιατί
το ‘θελα μα φοβόμουνα να φύγω.
Κάποτε αγάπη έλεγα αυτή την ενοχή
μα τώρα μ’ εκδικείται λίγο-λίγο.
Όλη μου τη ζωή μού ‘βγαινε η ψυχή
κάτι να θυμηθώ, κάτι ν’ αρχίσω.
Να ‘ναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί
και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω,
κάτι να θυμηθώ κάτι ν’ αρχίσω.
Μου ‘μάθαν να μισώ, ν’ αρκούμαι στο μισό
να χάνω, να κερδίζω, να ποντάρω.
Να παίρνω διαταγές, να σπάω επιταγές,
σε κάθε ευκαιρία να κορνάρω.
Να σφίγγω τα λουριά, με τόση μαστοριά,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι,
να κλείνω τα παντζούρια και μόνη συντροφιά,
να σφίγγω πιο πολύ το μαξιλάρι,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι.
Όλη μου τη ζωή, μια δεύτερη κρυφή,
αγέννητη η ζωή μ’ ακολουθούσε.
Δεν κοίταζε στα μάτια, δεν ήταν φορτική,
δε μίλαγε μα όλα τα ζητούσε,
μια θάλασσα μικρή μ’ ακολουθούσε.
|
Όli mu ti zoí, krivómuna giatí
to ‘thela ma fovómuna na fígo.
Kápote agápi élega aftí tin enochí
ma tóra m’ ekdikite lígo-lígo.
Όli mu ti zoí mu ‘vgene i psichí
káti na thimithó, káti n’ archíso.
Na ‘ne kali i fíli ki i logariasmi
ke na mi chriasti na ta skalíso,
káti na thimithó káti n’ archíso.
Mu ‘máthan na misó, n’ arkume sto misó
na cháno, na kerdízo, na pontáro.
Na perno diatagés, na spáo epitagés,
se káthe efkería na kornáro.
Na sfíngo ta luriá, me tósi mastoriá,
na vrísko mía lísi sto podári,
na klino ta pantzuria ke móni sintrofiá,
na sfíngo pio polí to maksilári,
na vrísko mía lísi sto podári.
Όli mu ti zoí, mia defteri krifí,
agénniti i zoí m’ akoluthuse.
Den kitaze sta mátia, den ítan fortikí,
de mílage ma óla ta zituse,
mia thálassa mikrí m’ akoluthuse.
|
