|
Αχ τι θα γίνει ετούτο το παιδί
έλεγε η μάνα μου κρυφά πίσω από μένα
έτσι όπως μ’ έβλεπε μονάχο να νυχτώνω
με μια hohner πίκολο στα παιδικά μου χέρια
Αχ τι θα γίνει αύριο μες στα σκυλιά και μες στους λύκους
έτσι όπως μ’ έβλεπε μονάχο να νυχτώνω στην ταράτσα
χαμένος να κοιτάω τα πλοία που φεύγαν φωτισμένα για τα νησιά
μακριά στον Πειραιά
Όμως εγώ δεν ήθελα ούτε τσακάλι ουτ’ αρνί
ούτε τσακάλι ούτε σκυλί δεν ήθελα να γίνω
ήθελα μόνο ένα δέντρο να είχα γεννηθεί
να στέκουν στη σκιά μου τα πουλιά
να τραγουδάνε της αγάπης τη γιορτή, να τραγουδάνε…
Σα δυο μικρές αναπνοές τα χρόνια πέρασαν
μα εγώ ο ίδιος έμεινα
ασπρίσαν λίγο τα μαλλιά μου
σκιές βαρύνανε τα μάτια μου
ακόμα νυχτώνω μ’ εκείνη τη βραχνή μου φυσαρμόνικα
Ακόμα φεύγουν φωτισμένα τα πλοία από τον Πειραιά
τα πλοία φωτισμένα τραβούν για τα νησιά.
|
Ach ti tha gini etuto to pedí
élege i mána mu krifá píso apó ména
étsi ópos m’ évlepe monácho na nichtóno
me mia hohner píkolo sta pediká mu chéria
Ach ti tha gini avrio mes sta skiliá ke mes stus líkus
étsi ópos m’ évlepe monácho na nichtóno stin tarátsa
chaménos na kitáo ta plia pu fevgan fotisména gia ta nisiá
makriá ston Pireá
Όmos egó den íthela ute tsakáli ut’ arní
ute tsakáli ute skilí den íthela na gino
íthela móno éna déntro na icha gennithi
na stékun sti skiá mu ta puliá
na tragudáne tis agápis ti giortí, na tragudáne…
Sa dio mikrés anapnoés ta chrónia pérasan
ma egó o ídios émina
asprísan lígo ta malliá mu
skiés varínane ta mátia mu
akóma nichtóno m’ ekini ti vrachní mu fisarmónika
Akóma fevgun fotisména ta plia apó ton Pireá
ta plia fotisména travun gia ta nisiá.
|
