Τι σε νοιάζει πως με λένε
πως με λένε και τι κάνω
Τι σε νοιάζει κι όλο σπόντες
σπόντες μου πετάς
Τι σε νοιάζει που γυρίζω
που κοιμάμαι και τι κάνω
Τι σε νοιάζει τι σε νοιάζει
κι όλο με ρωτάς
Είμαι αυτή που είμαι ελεύθερο πουλί
κι όπου κάνω κέφι χαρίζω το φιλί
Για αγάπες δακρυσμένες δεν έχω πια καιρό
Είμαι αυτή που είμαι και ν’ αλλάξω δεν μπορώ
Τι σε νοιάζει και σκαλίζεις
τα οικογενειακά μου
κι από που το τζάκι μου
κι η σκούφια μου κρατά
Τι σε νοιάζουν οι σκοτούρες
και τα οικονομικά μου
κι όλο μ’ έχεις στο γιατί
Και «πως» και «τι» ρωτάς
|
Ti se niázi pos me léne
pos me léne ke ti káno
Ti se niázi ki ólo spóntes
spóntes mu petás
Ti se niázi pu girízo
pu kimáme ke ti káno
Ti se niázi ti se niázi
ki ólo me rotás
Ime aftí pu ime elefthero pulí
ki ópu káno kéfi charízo to filí
Gia agápes dakrisménes den écho pia keró
Ime aftí pu ime ke n’ allákso den boró
Ti se niázi ke skalízis
ta ikogeniaká mu
ki apó pu to tzáki mu
ki i skufia mu kratá
Ti se niázun i skotures
ke ta ikonomiká mu
ki ólo m’ échis sto giatí
Ke «pos» ke «ti» rotás
|