Το δρόμο μου πήρα,
στα μάτια μου αρμύρα,
στα χέρια πικρή μοναξιά.
Οι άνθρωποι ξένοι,
φωλιά γκρεμισμένη
το σπίτι μου εκεί μακριά.
Μες στ’ ανεμοβρόχια,
παράπονο η φτώχεια
κι η αγάπη μου ένας καημός,
μα χαμογελούσα και μονολογούσα
μετά το σκοτάδι το φως.
Είμαι καλά βρε ζωή κι ας δακρύζω,
είμαι καλά βρε ζωή κι ας πονώ.
Όταν ξυπνώ κάθε πρωί ψιθυρίζω
είμαι καλά, είμαι καλά,
γεια σου ζωή.
Σε κάθε μου βήμα,
φαρμάκι το κύμα
και δίχως αγάπη εγώ.
Λουλούδι στην πέτρα,
πώς μπόρεσα μέτρα,
απ’ τη σιωπή μου να βγω.
Κι εσύ πικραμένη,
παλιά αγαπημένη,
λυγμός στο πικρό μου κρασί.
Σαν την πεταλούδα
στον ήλιο τραγούδα
αυτό το τραγούδι κι εσύ.
Είμαι καλά βρε ζωή κι ας δακρύζω,
είμαι καλά βρε ζωή κι ας πονώ.
Όταν ξυπνώ κάθε πρωί ψιθυρίζω
είμαι καλά, είμαι καλά,
γεια σου ζωή.
|
To drómo mu píra,
sta mátia mu armíra,
sta chéria pikrí monaksiá.
I ánthropi kséni,
foliá gkremisméni
to spíti mu eki makriá.
Mes st’ anemovróchia,
parápono i ftóchia
ki i agápi mu énas kaimós,
ma chamogelusa ke monologusa
metá to skotádi to fos.
Ime kalá vre zoí ki as dakrízo,
ime kalá vre zoí ki as ponó.
Όtan ksipnó káthe pri psithirízo
ime kalá, ime kalá,
gia su zoí.
Se káthe mu víma,
farmáki to kíma
ke díchos agápi egó.
Luludi stin pétra,
pós bóresa métra,
ap’ ti siopí mu na vgo.
Ki esí pikraméni,
paliá agapiméni,
ligmós sto pikró mu krasí.
San tin petaluda
ston ílio traguda
aftó to tragudi ki esí.
Ime kalá vre zoí ki as dakrízo,
ime kalá vre zoí ki as ponó.
Όtan ksipnó káthe pri psithirízo
ime kalá, ime kalá,
gia su zoí.
|