Φεύγουν στο φως τής αυγής
ας ήταν να μην τους δει κανείς
και μένει μόνο, δυστυχώς, στεναγμός,
έρχονται το δειλινό,
έχασε κάποιος τον γυρισμό,
το φως τού στέλνει, ευτυχώς, ο ουρανός.
Δυστυχώς, δεν υπάρχει φωτιά για καλό,
δυστυχώς,
κι ευτυχώς που υπάρχει νερό,
δώσ’ μου, κόσμε, να πιω.
Φεύγουν, ποιος ξέρει για πού,
ένα αντίο κι ο νους τρέχει αλλού,
αδειάζει όλος ο σταθμός, δυστυχώς,
έρχονται πίσω ξανά,
μα αυτός που έφυγε δε γυρνά,
τα σβήνει όλα, ευτυχώς, ο καιρός.
Δυστυχώς, δεν υπάρχει φωτιά για καλό,
δυστυχώς,
κι ευτυχώς που υπάρχει νερό,
δώσ’ μου, κόσμε, να πιω.
|
Fevgun sto fos tís avgís
as ítan na min tus di kanis
ke méni móno, distichós, stenagmós,
érchonte to dilinó,
échase kápios ton girismó,
to fos tu stélni, eftichós, o uranós.
Distichós, den ipárchi fotiá gia kaló,
distichós,
ki eftichós pu ipárchi neró,
dós’ mu, kósme, na pio.
Fevgun, pios kséri gia pu,
éna antío ki o nus tréchi allu,
adiázi ólos o stathmós, distichós,
érchonte píso ksaná,
ma aftós pu éfige de girná,
ta svíni óla, eftichós, o kerós.
Distichós, den ipárchi fotiá gia kaló,
distichós,
ki eftichós pu ipárchi neró,
dós’ mu, kósme, na pio.
|