Ήρθες μες στη ζωή μου να με βασανίσεις,
την ηρεμία και την τάξη να γκρεμίσεις,
κι εκεί που νόμιζα πως δε θέλω κανένα
βρέθηκα ξαφνικά να έχω ανάγκη εσένα,
εσένα, αγάπη μου εσένα, εσένα.
Είσαι το έγκλημα που μοιάζει τέλειο
είσαι μια κόλαση που έχει ευαγγέλιο,
είσαι η μοναξιά στ’ άδειο κρεβάτι μου
είσαι ο παράδεισος, είσαι η αγάπη μου.
Πες μου που ήσουνα κρυμμένος τόσα χρόνια,
πες μου πως μ’ έκανες να σ’ αγαπώ αιώνια,
πες μου τι άλλο ακόμα μου επιφυλάσσεις
και για χατίρι μου ως που μπορείς να φτάσεις.
Είσαι το έγκλημα που μοιάζει τέλειο
είσαι μια κόλαση που έχει ευαγγέλιο,
είσαι η μοναξιά στ’ άδειο κρεβάτι μου
είσαι ο παράδεισος, είσαι η αγάπη μου.
|
Ήrthes mes sti zoí mu na me vasanísis,
tin iremía ke tin táksi na gkremísis,
ki eki pu nómiza pos de thélo kanéna
vréthika ksafniká na écho anágki eséna,
eséna, agápi mu eséna, eséna.
Ise to égklima pu miázi télio
ise mia kólasi pu échi evangélio,
ise i monaksiá st’ ádio kreváti mu
ise o parádisos, ise i agápi mu.
Pes mu pu ísuna krimménos tósa chrónia,
pes mu pos m’ ékanes na s’ agapó eónia,
pes mu ti állo akóma mu epifilássis
ke gia chatíri mu os pu boris na ftásis.
Ise to égklima pu miázi télio
ise mia kólasi pu échi evangélio,
ise i monaksiá st’ ádio kreváti mu
ise o parádisos, ise i agápi mu.
|