Τόσο σκοτάδι, τόση θλίψη
πέφτει απ’ τα νέφη προς τη γη
που λίγο ακόμα και θα λείψει
μέσα απ’ την πλάση η αναπνοή.
Κι έτσι χλωμά και αραιά τα φύλλα
τρέμουν απάνω στα κλαδιά
όσο η καινούρια ελπίδα τρέμει
μέσα στου ανθρώπου την καρδιά.
Φως ανοιξιάτικο γα φέξε
μες στη θλιμμένη μου ψυχή
κι ας είσαι σαν αστροπελέκι
πάνω στου δέντρου την κορφή.
Κι έτσι χλωμά και αραιά τα φύλλα
τρέμουν απάνω στα κλαδιά
όσο η καινούρια ελπίδα τρέμει
μέσα στου ανθρώπου την καρδιά.
|
Tóso skotádi, tósi thlípsi
péfti ap’ ta néfi pros ti gi
pu lígo akóma ke tha lipsi
mésa ap’ tin plási i anapnoí.
Ki étsi chlomá ke areá ta fílla
trémun apáno sta kladiá
óso i kenuria elpída trémi
mésa stu anthrópu tin kardiá.
Fos aniksiátiko ga fékse
mes sti thlimméni mu psichí
ki as ise san astropeléki
páno stu déntru tin korfí.
Ki étsi chlomá ke areá ta fílla
trémun apáno sta kladiá
óso i kenuria elpída trémi
mésa stu anthrópu tin kardiá.
|