Εμείς οι λίγοι οι τρελοί,
μια ανεξήγητη φυλή
στης μοναξιάς το χάρτη.
Σε συμπληγάδες και βροχές
χρόνια περνάμε κι εποχές
δεμένοι στο κατάρτι.
Για μας δε ρώτησε κανείς.
Εμείς απέξω κι αφανείς.
Δε φταις εσύ, δε φταίω εγώ.
Άσε, πού να σου εξηγώ;
Εμείς οι λίγοι οι τρελοί,
άγγελοι και αμαρτωλοί
σ’ ένα μικρό καράβι.
Με την ψυχή μας οδηγό,
ίδιο καημό εσύ κι εγώ
και όποιος καταλάβει.
Για μας εγώ θα τραγουδώ
μέχρι το δάκρυ σου να δω,
να κλαις και να παραμιλάς,
στη μοίρα σου ν’ αντιμιλάς.
|
Emis i lígi i treli,
mia aneksígiti filí
stis monaksiás to chárti.
Se sibligádes ke vrochés
chrónia pernáme ki epochés
deméni sto katárti.
Gia mas de rótise kanis.
Emis apékso ki afanis.
De ftes esí, de fteo egó.
Άse, pu na su eksigó;
Emis i lígi i treli,
ángeli ke amartoli
s’ éna mikró karávi.
Me tin psichí mas odigó,
ídio kaimó esí ki egó
ke ópios katalávi.
Gia mas egó tha tragudó
méchri to dákri su na do,
na kles ke na paramilás,
sti mira su n’ antimilás.
|