Καμιά φορά όταν στα μάτια σε κοιτώ
μέσα τους χάνομαι και νιώθω πως μεθώ.
Κι αναρωτιέμαι, λέω πως γίνεται αυτό
να υπάρχει τόση ομορφιά στον κόσμο αυτό τον άσχημο.
Όταν σε έπλασε ο Θεός
πρέπει να είχε προφανώς:
Έμπνευση, μεγάλη έμπνευση
πρέπει να είχε έμπνευση,
μεγάλη έμπνευση.
Τα ‘χει χαμένα ο κόσμος, έχει ζαλιστεί
σ’ αυτή τη σφαίρα που γυρνάει σαν τρελή.
Μα εγώ στ’ αλήθεια πρέπει να `μαι τυχερή
γιατί έχω εσένανε μες στη ζωή αυτή την άχαρη.
Όταν σε έπλασε ο Θεός
πρέπει να είχε προφανώς:
Έμπνευση, μεγάλη έμπνευση
πρέπει να είχε έμπνευση,
μεγάλη έμπνευση.
|
Kamiá forá ótan sta mátia se kitó
mésa tus chánome ke niótho pos methó.
Ki anarotiéme, léo pos ginete aftó
na ipárchi tósi omorfiá ston kósmo aftó ton áschimo.
Όtan se éplase o Theós
prépi na iche profanós:
Έbnefsi, megáli ébnefsi
prépi na iche ébnefsi,
megáli ébnefsi.
Ta ‘chi chaména o kósmos, échi zalisti
s’ aftí ti sfera pu girnái san trelí.
Ma egó st’ alíthia prépi na `me ticherí
giatí écho esénane mes sti zoí aftí tin áchari.
Όtan se éplase o Theós
prépi na iche profanós:
Έbnefsi, megáli ébnefsi
prépi na iche ébnefsi,
megáli ébnefsi.
|