Παλιά κυρά στα χρόνια μου τα γκρίζα,
σέρνεις της μοίρας όλους του χορούς.
Η πιο βαθιά για μένα είσαι ρίζα
που με κρατάει σ’ όμορφους καιρούς…
Τους καημούς σου στέριωσες ελπίδες
κι ένα φιλί στα μάτια χωρισμού
η πιο μεγάλη απ’ όλες τις πατρίδες
και τη στιγμή να ζεις του γυρισμού.
Και ένα μικρό ξυπόλητο ‘χα μείνει,
τα βράδια κλαίει στης καρδιάς μου τις γωνιές.
Απ’ την πατρίδα ό,τι έχει μείνει
ένα γεράνι στ’ ουρανού τις γειτονιές…
Μ’ ένα φθηνό στους δρόμους πανωφόρι
και μια πληγή βαθιά σου για σταυρό,
στης μοναξιάς κλεισμένοι το βαπόρι
κι εγώ ακόμα ψάχνω να σε βρω…
Τις φλόγες πίσω έμεινε η ζωή μου
και τώρα σε καινούριες εποχές
σε παίρνω ανάσα στην αναπνοή μου
όταν στα μάτια πιάνουν οι βροχές..
|
Paliá kirá sta chrónia mu ta gkríza,
sérnis tis miras ólus tu chorus.
I pio vathiá gia ména ise ríza
pu me kratái s’ ómorfus kerus…
Tus kaimus su stérioses elpídes
ki éna filí sta mátia chorismu
i pio megáli ap’ óles tis patrídes
ke ti stigmí na zis tu girismu.
Ke éna mikró ksipólito ‘cha mini,
ta vrádia klei stis kardiás mu tis goniés.
Ap’ tin patrída ó,ti échi mini
éna geráni st’ uranu tis gitoniés…
M’ éna fthinó stus drómus panofóri
ke mia pligí vathiá su gia stavró,
stis monaksiás klisméni to vapóri
ki egó akóma psáchno na se vro…
Tis flóges píso émine i zoí mu
ke tóra se kenuries epochés
se perno anása stin anapnoí mu
ótan sta mátia piánun i vrochés..
|